/ Eline van Wieren

Happy Meal

De zaallichten van de bioscoop doven als ik, met een rammelende glazen theekop en schotel in mijn hand, voor de knieën van de vijfenzestigplussers op rij twaalf langs schuifel. Een man en een vrouw zijn met elkaar in gesprek en hangen ieder over een helft van de stoel waar ik een kaartje voor gekocht heb.

‘Vroeger belde mijn dochter me nog weleens om te vragen of ik een cd van een of andere hippe band voor haar kon branden,’ zegt de man. Zijn rossige snor beweegt als een rups over zijn bovenlip. ‘Tegenwoordig kan ze alles downloaden en hoeft ze me niet meer te bellen vanwege de Whatsapp.’