The Beast weegt ruim acht ton. De wagen biedt plaats aan zeven mensen en is uitgerust met kevlar banden, traangaswapens en infraroodcamera’s in de bumper. De gepantserde deuren zijn meer dan twintig centimeter dik, wegen net zo veel als de deuren van een Boeing 757. Er is gebruikgemaakt van verschillende soorten staal, titanium en keramiek. Bij een lekke band rijdt het voertuig door op zijn velgen. De benzinetank is uitgerust met een speciale schuiminstallatie die voorkomt dat deze kan ontploffen. Flesjes met daarin het bloed van de Amerikaanse president zijn permanent aan boord, voor het geval er een noodtransfusie moet plaatsvinden.

Je grijpt naar je iPhone. Mail van LinkedIn: ‘227 Media executive recruitment en Reed Business Information NL zijn op zoek naar kandidaten zoals u.’ Het Parool: ‘Amsterdam maakt zich op voor komst Obama’. 08:03 uur. Met je bonzende kop spring je uit bed. Je poetst je tanden voor de spiegel en vraagt je af: waarom kijken mensen naar zichzelf wanneer ze hun tanden poetsen?

 ‘Still I call it magic, lying next to you’. De wekkerradio is afgegaan, maar je was al op. Coldplay. Je spieren voelen als strak elastiek, je hoofd klopt na van de wodka. Je sluit je ogen, ziet kopjes en vazen in pasteltinten – als een stilleven van Giorgio Morandi. Dezelfde kleuren, maar met harde gladde randen in plaats van een wazig verloop. Eén van de bijwerkingen van je afgeronde studie: altijd je katervisioenen kunnen duiden in kunsthistorische context.

Flesjes met daarin het bloed van de Amerikaanse president zijn permanent aan boord

Druppels water glijden langs de keukenkastjes omlaag en spatten op het aanrecht uiteen. Het servies is nat en je ziet dat het water zelfs via de naadjes in het gelamineerde houtpulp is getrokken. Je had de waterkoker aangezet om koffie te maken, maar hebt het klepje niet dicht gedaan en daardoor is de koker niet afgeslagen. Nu hangt de inhoud als een tropische mist in de keuken. De kop met koffiepoeder die je had klaargezet voelt warm en klam van de damp. Het radiojournaal gaat natuurlijk over het congres in Den Haag en de komst van wereldleiders naar Nederland, maar ook over de bosbranden in Australië. Het moet het borrelen van het kokende water hebben overstemd. Je zet opnieuw water op. De president van Amerika zal later vandaag het Rijksmuseum bezoeken.

De keuken ziet er nog precies uit zoals toen je er introk. Het groene zeil zit vol vlekken van de vorige bewoners. Iets tijdelijks had je nodig, totdat je iets beters zou vinden. Het werd dit kutterige appartement. De witte kastjes nemen alle ruimte in. Zoveel kasten, wat moet een mens daar allemaal in bewaren? Het aanrecht heeft een aluminium blad met ribbeltjes. Ondanks die geultjes is de wesp die je gisteravond in een omgekeerd glas hebt gevangen nog steeds niet ontsnapt. Hij slaat zichzelf tegen het met dauw bedekte glas. Daarnaast staat alleen de oranje slacentrifuge. Je bent niet meer op zoek gegaan naar iets beters. Dat gele behang zul je een keertje over schilderen. Hoeveel mensen hebben hun huis ook al weer moeten verlaten in Australië? Honderden.

De televisie is te groot voor de muur van de woonkamer, hij valt met z’n schroeven bijna uit de gipsen wand. In het huis dat je met Lydia deelde paste het beter. Op de bank ligt je iPad. Van de Volkskrant, de NOS, The Guardian en NRC ontvang je er nieuwsalerts, je kunt er uitzendingen terugkijken en je Twitter-feed volgen. Eén bron is géén bron, dat zeggen ze op alle journalistiekopleidingen. Aan een baan vinden ben je nog niet toegekomen. Naast de bank en een eenvoudig tafeltje staat een hoge stereotoren – gestapeld als de dozen in het werk van Donald Judd, maar dan in volledig zwart. Cd’s zijn voor eenzame mensen of kluizenaars. Als je wilt weten wat er gebeurt in de wereld, dan luister je naar de radio. Zenders met een presentator. Daar spreken echte mensen tot echte mensen.

In het appartement dat de ouders van Lydia voor jullie hadden gekocht waren de wanden strak wit. Het had een slaapkamer, badkamer, een woonkamer, een balkon en een krap hokje waar jullie al snel een bestemming voor hadden, daar hing altijd de was te drogen. Haar ouders hadden het zonder hypotheek kunnen kopen. Bij het opstapje richting de badkamer lag het plintje los, verder was alles in orde. Lange avonden dronken jullie rode wijn op het balkon. Dan hadden jullie het over de colleges en werkgroepen waar jullie samen bij waren geweest.

Hoe sterk het beeld van vliegtuigen die in torens verdwijnen was realiseerde je pas vele jaren later. Je zocht Lydia op in New York toen ze daar een minor Museum Studies volgde. ‘Zo, da’s beter dan Skype hè?’ had ze gezegd na jullie eerste keer daar. In de lucht boven de stad verdwenen ondertussen continu vliegtuigen in torens. Om er vervolgens weer achter vandaan te vliegen, een explosie bleef altijd uit. Het beeld dat op televisie zo veel indruk had gemaakt bleef als stille, doorlopende herhaling boven de stad aanwezig.

Iedereen weet nog exact waar hij of zij was. Jij was in de wit-betegelde badkamer van opa, met de deur op slot. Terwijl in de woonkamer de vliegtuigen zich in herhaling in de torens boordden, schoven je neef en jij kaartjes op het bord van De betoverde doolhof. Met de kartonnetjes drukten jullie kaartjes van de plaat en veranderden zo de plattegrond van het labyrint waar jullie pionnen zich doorheen manoeuvreerden. Op de televisie verschoven de muren van de wereldorde, in de badkamer vormden de wanden van het magische labyrint zich tot nieuwe constructies. Terwijl jullie ouders, ooms en tantes toch maar toastten op hun vader hing George Bush Junior waarschijnlijk – de media wisten het niet helemaal zeker – in een vliegtuig boven de staten van Amerika, als een opgeschrokken vogel boven zijn nest.

In de lucht boven de stad verdwenen continu vliegtuigen in torens

Onderweg valt het je op dat er op ieder kruispunt tussen jouw huis en het café waar je de krant leest twee agenten met een geel hesje staan. Klaar om het verkeer te geleiden wanneer er een calamiteit is en de Amerikaanse president uit het centrum van Amsterdam moet worden geëvacueerd. Geen kleine operatie om al die agenten te coördineren want je woont minstens tien huizenblokken van het Museumplein vandaan. Er moeten tientallen kruispunten zijn die op deze manier gecontroleerd worden. Nog geen maand nadat jullie samen waren gaan wonen was het ‘genoeg geweest’.

Op je telefoon bekijk je het filmpje dat door ‘Eric de Vos’ net op YouTube is gezet: ‘Landing Air Force One with president Barrrack Obama @ Amsterdam 24-03-2014 Air Force One’. Zelf hang je boven een aantal kranten en luister je op je telefoon naar een Britse internetradiozender. De DJ bevestigt de luisteraars nog eens in hun bestaan: ‘Here’s a shout out to London, New York, Hong Kong, wherever you can pick us up man!’ Hoewel hij Amsterdam niet noemt, moet er bij het radiostation iemand weten dat er iemand luistert vanuit die stad. Zo werkt internetradio.

Met je oortjes in ga je het café weer uit. Je loopt richting je fiets. Uit de heg pluk je een takje en dat frommel je tussen je vingers. Het steeltje breek je in tweeën en de blaadjes werp je als groene confetti in de lucht. Als de taal – in de breedste zin van het woord, een monochroom van Barnett Newman is ook vocabulaire – de grenzen van de ervaring bepaalt, dan is het onze taak onze woordenschat te vergroten voor nieuwe kleurschakeringen van indrukken. Op de radio hadden ze het laatst over het gebruik van sociale media. Er werd gezegd dat onze behoefte aan informatie biologisch verklaarbaar is: meer weten vergroot de levenskansen van het individu aanzienlijk.

Na het bezoek aan het Rijksmuseum zal Obama in The Beast in een kolonne over de afgezette A4 richting Den Haag rijden. De auto is een paar dagen eerder per schip naar Nederland vervoerd.

Het is nu 09:24. Je gaat op in de groeiende menigte rond het plein. Boven je cirkelen de blauw-witte helikopters van het Nationale Politiekorps. Het gegrom is een voorbode. Het grijpt de stad nauw samen, als de klauw van een adelaar. Amerikaanse helikopters bulderen nu, ramen trillen in hun sponningen, omstanders heffen gespannen smartphones in de lucht. Als de Marine One landt is het Museumplein – ingepakt met dikke lagen veiligheidshekken, politieagenten en toeschouwers – tijdelijk Amerikaans grondgebied. Het resultaat van internationale verdragen. De helikopterwieken stoppen met draaien – de stilte voedt de vogels in het gras. Het veldje waar wij picknickten, de broodkruimels die we achterlieten: voor even vacuüm in the land of the free.