Het Beeld is een zoeklicht gericht op opkomende kunstenaars. Beeldmakers van de toekomst krijgen een podium en vertellen over hun motieven. Deze week videokunstenaar en performer Funda Gül Özcan.

Een aantal maanden geleden ben ik fanatiek lyrische poëzie gaan lezen. Ik hou van de structuur van een gedicht: kort, nauwkeurig, direct en vlug. Als je in de flow van een gedicht komt, voelt het als reizen. Een aantal van mijn favoriete gedichten zijn geschreven door Wystan Hugh Auden (1907 - 1973), een Engels/Amerikaans dichter, essayist en literatuurcriticus. Hij werd bewonderd om zijn ongeëvenaarde technische virtuositeit en het vermogen om gedichten te schrijven in bijna elke denkbare versvorm. Ik was benieuwd naar hoe ik de verschillende constructies van het schrijven zou kunnen overnemen in mijn werk. Ik wilde een sculptuur maken dat precies zo werkt als een gedicht. Een visueel gedicht.

Als iemand verdrietig is, is er weinig ruimte om iets anders te voelen dan dat. Met geluk werkt dat net zo, maar geluk gaat niet zo diep en is niet zo elementair als verdriet en haat; niemand kan getraumatiseerd worden door geluk. Soms leid ik mijzelf door mijn eigen emoties en herinneringen totdat ik een punt bereik waarop ik geen onderscheid meer kan maken tussen verdriet, geluk en empathie. Dit is hoe ik aan It is time to say hello at the East Pole begon, een diorama-achtige sculpturale installatie die functioneert als uitstalkast voor een visueel gedicht. Het idee kwam voort uit een verlangen mensen te traumatiseren met iets moois en triests tegelijkertijd.

Dit visuele gedicht is opgebouwd in vijf gelaagde strofen. De toeschouwer kan het als geheel bekijken: een mix van gevonden materiaal, miniaturen, handgemaakte objecten, video’s die als hologram fungeren, geschreven teksten, spiegels, reflecties etc. Maar als je inzoomt kun je kleinere verhalen ontdekken.

Er hangt een klein Jezusfiguur ondersteboven voor een spiegel. Alleen in het spiegelbeeld kun je het herkennen als zodanig. Met die onechte reflectie wilde ik mijn ambivalente houding ten opzichte van religie visualiseren. Ook kun je een grote koperen klok ontdekken die niet meer geluid kan worden: een stomme klok vol rode was die naar beneden druipt als stalactieten in een rots die zo groot is als een kathedraal.

We zijn allemaal individuen die leven in een soort van eigen kleine universums. Ik wil de onuitputtelijke aanwezigheid van het hier zijn proberen te ontrafelen en begrijpen. Want het is altijd verdrietig en mooi, langdurig en kortstondig tegelijkertijd. Zoals in mijn sculptuur een beeldschone regenboog vlak voor een dreigende bliksem staat, beide gemaakt uit hetzelfde materiaal.