I

Zij is geen meisje, schuchter en bedeesd
Met grote ogen, lelieblanke wangen,
Verlegen, puur van lichaam en van geest,
En madeliefjes in heur haar gehangen.

Zij wekt in dichters niets van het verlangen
Te zingen over hare slanke leest,
Zij figureert niet in hun minnezangen:
Geen van deez’ dingen is zij ooit geweest.

Ze is een one-night-stand, een lekker wijf,
Je scheurt meteen de kleren van haar lijf
En smijt haar neer, zij pakt je later terug.

Ze is al voor de ochtend weggeslopen
En wat ze achterlaat is dit: de knopen
Van haar blouse, haar nagels op je rug.

II

Zij heeft de liefde in haar vlees verstopt,
Kan hart van seks niet langer onderscheiden,
Voor alle mannen die haar lijf bevrijden
Heeft zij het opgesloten, opgekropt

In borsten billen benen, in verleiden
Gevangen, tussen lakens opgepropt,
Vindt zij zich terug, steeds weer, tot niets meer klopt
In haar, dan bloed en vlees en zwetend glijden.

Zo is zij nooit alleen. De vele handen
Die hun vingers aan haar lichaam brandden,
Draagt zij op haar huid, en met zich mee.

Maar al wie bij haar kwam, kwam niet meer terug.
Zij opende, al liggend op haar rug,
Haar hart voor hen; zij braken het in twee.

III

De groeven rond haar ogen, lippen, groeien
Op haar gezicht tot een vertakking uit
Die niet met zalf of crème valt uit te roeien:
Een slingerplant van rimpels siert haar huid .

Geen stratenmaker die nog naar haar fluit,
Geen hart weet zij nog op- of af te bloeien;
De tuinman tijd heeft hier zijn taak verbruid
Door haar tot op het bot kapot te snoeien.

Maar ergens schuilt nog steeds de junglekat,
Een soepel beest dat zich door niets laat temmen,
Een hart, dat uit een oerinstinct besloot

Zich nergens ooit door af te laten remmen,
Een leven dat begon uit lust, en dat
Moet eindigen in liefde, of de dood.