Salome wist met kalme zekerheid wat ze zou aantreffen in de badkuip. Haar zus lag bleek als een wassen pop in de granieten rechthoek. Het gezicht en de handen dreven aan de oppervlakte van de donkere vloeistof die haar leek te conserveren. Alleen op die plekken waar het water de huid raakte toonde het zijn rode kleur. Het gegil van haar moeder had bovenaards gegalmd tussen de badkamermuren. Salome had vaak in stilte geluisterd naar de muziek die alleen haar zus kon horen in het stromende badwater. Haar moeder was naar de praktijk voor psychotherapie van de buurvrouw om de alarmlijn te bellen. Ze was nog niet teruggekomen. Het huis zou dadelijk volstromen met geluiden. Salome wilde er niet bijzijn als de sirenes kwamen en hulpverleners het bad lieten leeglopen. Het water leek dik als stroop in het diffuse licht. Ze knipte het licht uit voordat ze de badkamer verliet.

Buiten reed een rechthoekige tram voorbij. Salome telde zoals altijd de vijf compartimenten. De straatlantaarns waren nog aan. Vanuit het portiek van de sigarenwinkel op de hoek van de Plantage Kerklaan kon ze de hele straat overzien. Een ambulance en politiewagen zonder zwaailicht stonden voor haar huis. Haar moeder liep ondersteund door de buurvrouw en een agente naar binnen. Ter hoogte van de woonkamer sprong een licht aan. Niemand was naar haar op zoek. Volgens de elektrische klok naast het kruispunt was het bijna acht uur. De eigenaar zou zo komen om zijn winkel te openen. Op de wagens voor haar huis en een oude man na was de straat leeg. De man liep over een rollator gebogen. Hij bleef staan bij de politiewagen om een obsceen gebaar te maken. Twee ambulancebroeders tilden voorzichtig een stretcher naar buiten. Daarop lag een silhouet van wit laken, vastgesnoerd met vijf blauwe elastieken. De man begon hevig met zijn armen te maaien, de tandeloze mond opengesperd. Zijn armen waren door ouderdom lang geworden in verhouding tot zijn lichaam. Hij hield ze gestrekt boven zijn hoofd, tot de agente naar buiten kwam om hem weg te jagen.

Salome zat met de kat op schoot naast de buurvrouw. Haar moeder en de agente hielden op de bank tegenover hen kopjes lauwe thee vast. De buurvrouw stond op om de televisie aan te doen. Op de salontafel lag een tiental kranten over haar zus. De bovenste kopte

Wonderkind lost wiskundig raadsel op

De krantenkop en het stukje tekst eronder vermengden zich tot een grillige vlek. De buurvrouw nam als eerste het woord.

‘Het is verschrikkelijke verspilling. In 25 jaar heb ik nooit eerder een dergelijke toestand langs zien komen. Wel vaker tragedies, maar nooit eerder van deze omvang.’

Haar kalkoenennek bewoog door terwijl zij pauzeerde.

‘Wat zelfmoordpogingen bij jonge mensen vaak gemeen hebben is een weigering tot het innemen van medicatie en bovenal een project dat ten einde loopt of dreigt te mislukken. Iets waar ze hun hoop op hebben gevestigd.’

Terwijl ze sprak keek Salome naar het beeldscherm waar stijldansers in stilte hun glinsterende acts opvoerden.

‘Ze kon niet denken met haar medicijnen.’

De kat sprong met geheven staart van Salomes schoot. De agente duwde haar hand tegen haar neus om een nies te onderdrukken.

‘Er zat een fout in haar bewijs, dat bleef ze herhalen. Ze kon het niet vinden en dacht dat ze een paar weken nodig had. De stemmen waren al een hele tijd weg dus wij dachten dat het wel kon.’

De buurvrouw schudde haar kwabbige hals. Haar moeder begon zachtjes te huilen. De agente probeerde zo geruisloos mogelijk haar neus te snuiten en keek met dikke ogen naar de deur. Salome stond op om haar moeder te troosten, maar die wendde zich af om in snikken uit te barsten.

Buiten passeerden twee trams elkaar met rinkelende bel. Salome keerde zich om zonder hun delen te tellen en keek naar het grillige mozaïek boven een Chinees restaurant. Asymmetrische vormen stelden haar gerust. Een eenzame journalist hield zich op voor het huis waar nu aan de buitenkant niets ongewoons meer te zien was. Verderop in de straat stond een stille ambulance. Over het fietspad lag een rollator op zijn kant.