(26-01-2013: een dagtekening)

O Beatrix! Monarch der Nederlanden!
Ik heb gezien hoe onze staat steeds meer,
In uw bewind van drieëndertig jaar,
Van koninkrijk tot republiek verwerd…
O Majesteit, u bent als Spaanse griep:
U heerst niet meer. Nu heersen politiek
En multinationals—de angst regeert:
Voor het milieu, voor virtuele schulden,
Voor terrorisme, ziekte of verval;
En toch vooral de angst voor anderen,
En voor veranderen: waar angst regeert
Daar heerst paniek, maar u, nee, u niet meer,
Uw macht bestaat alleen nog op papier.

Voorheen verscheen u nog op elke munt,
Maar dat is u allang niet meer gegund,
U gaat door honderden miljoenen handen
Die uw gezicht wellicht niet eens herkennen
Als zij hun brood ermee betalen, u
Bent langzaam van de postzegels verdwenen,
Uw status is vervaagd, we hebben u
Met valse liefde uit de wet geschreven.

O, u verheft uw stem op Prinsjesdag
Maar niemand luistert nog, het is een show,
Een ons kent ons van hoeden en gezag;
U brengt geen nieuws, maar vulling voor ’t journaal.
Wij meten hoe u jaar na jaar steeds minder
ABN gebruikt, wij tellen woorden,
Lettergrepen, of bepalen de
Verhouding tussen lengte van
De speech en hoogte van de rentevoet.
Om inhoud gaat het niet. O Beatrix!

U werd steeds meer een mens en minder een
Symbool—in uw bestaan van driekwart eeuw
Ontklauwden wij de Nederlandse leeuw.
Wij hebben u, als volk, gewoon gemaakt,
En of u ons daarvoor nu moet bedanken,
Of wij u om vergeving moeten vragen,
Dat kan ik niet bepalen. Ik ken u niet.

Maar in mijn beurs heb ik nog een rijksdaalder
Tweekoppig en van zilver, die ik bij me draag,
Waar, op de zijkant, God zij met ons staat.
Ik kreeg hem van mijn vader. U besteeg
De troon toen deze munt geslagen werd,
En nu, een kleine generatie later,
Is het alleen nog een verzamelstuk;
Maar toch, al kan geen mens er mee betalen,
Het maakt u tastbaar en vereeuwigt u
Voor altijd met uw moeder in de handen
Van uw volk. Zo blijft u één van ons;
Al wordt u op de winden van de tijd
Gelijk een herfstblad in het rond geblazen,
We zullen niet vergeten wie u was.

Dit is nog steeds uw Nederland. Het vriest.
Het ijs een huid van water op het water,
De mensen rijden schaats onder de hemel:
Blauw en hoog en hopeloos veraf;
Zoals het hoort, en als ze ooit omlaag
Op onze hoofden komt gestort, dan dragen
Wij toch allemaal dezelfde hoed.
O Majesteit! Monarch der Nederlanden!
Mijn waarde Beatrix, het ga u goed.