Ik heb uitstekend zicht vanaf hier. Via de spiegel kan ik haar helemaal zien. Ze draait de kraan open en met veel kabaal klettert het water neer. Koud en wankelend blijft ze even staan, ze laat het water langs haar vingers glijden totdat de temperatuur goed is. Dan stapt ze voorzichtig in de warme regen.

De spanning verdwijnt uit haar lichaam. Samen kijken we naar haar voeten. We zien hoe het warme water ze steeds meer kleur geeft: eerst zachtroze, dan steeds roder en tenslotte zijn ze purper. Als ze haar tenen omkrult, worden haar knokkels even wit, een gek contrast bij die paarsrode kleur. Ze doet het nog eens.

De badkamer vult zich met een warme damp die doet denken aan een tropisch regenwoud, geurend naar aloë vera en meloen. Andrelon twee-in-één-shampoo, voor ieder haartype. Zelfs ik zou het kunnen gebruiken. De spiegel beslaat. Ik kan haar alleen nog horen neuriën. Oh, die zoete stem, zong ze maar voor mij!

Soms sta ik uren te luisteren bij haar voeteneinde.

Ik had hier al jaren geleden mee moeten stoppen. Dit meisje, ik weet niet wat ze met me doet, maar ze laat me elk jaar weer terugkeren. De achterdeur is altijd open. Alleen het geluid van haar rustige adem houdt me al die jaren nog op de been. Soms sta ik uren te luisteren bij haar voeteneinde. Haar borst als de deining van de zee. Haar uitademing is de wind die mijn zeilen spant. Dan kan ik weer even vooruit.

Ze draait de kraan dicht en stapt dampend onder de douche vandaan. Ik kijk naar de perfecte golf in haar ruggengraat, haar billen als zachte wolkjes en haar lange benen, sierlijk als zwanennekken en licht behaard omdat het winter is. Met haar handdoek veegt ze de damp van de spiegel. En dan, opeens, kijkt ze me recht aan. Ik zie haar gezicht nog net bleek worden en haar schouders verstarren. Dan beslaat de spiegel weer. Snel loopt ze weg, haar haren nog druipend.

De volgende dag is de achterdeur op slot. Ze is bang. Het is lang geleden dat mensen bang voor me waren. Ik voel een traan in mijn ooghoek prikken, maar knipper hem weg. Ik kruip diep in mijn mantel, en schuifel naar mijn paard. ‘Alles is voorbij, Amerigo. Het feest is afgelopen.’