Het Beeld is een zoeklicht gericht op opkomende kunstenaars. Beeldmakers van de toekomst krijgen een podium en vertellen over hun motieven. Deze week Het Beeld-redacteur Ylja Band in gesprek met ontwerper Juhee Hahm.
Op dag één van de Dutch Design Week in Eindhoven nemen niet de de werken, maar vooral het massaal toegestroomde publiek de overhand. Ik beweeg me traag door de massa. Mijn fronsrimpel wordt met de minuut dieper, tot op het moment dat iemand me vraagt of ik misschien een knuffel wil. ‘Ja, niets liever.’ Ik word omklemd door twee dikke, fluffy, witte mouwen, waardoor de immense drukte ineens heel ver weg lijkt.
De jas is onderdeel van de collectie ‘Error; a lost romance’ van Juhee Hahm, die begin dit jaar afstudeerde aan de afdeling Man and Communication van de Design Academy Eindhoven.
‘Hoe mensen zich gedragen hangt samen met de techniek die zij gebruiken. Technologie is een reflectie van ons verlangen en ons verlangen verandert door technologie. We ontwikkelen technologie om zo veel mogelijk fouten te voorkomen. We willen dingen efficiënter, sneller, goedkoper en makkelijker maken. Tegelijkertijd zorgen die fouten juist voor de verhalen. Wanneer een meisje in een romantisch verhaal een stapel papier laat vallen, kan daaruit een verhaal beginnen. Vandaar ook de titel.’
Die ontwikkeling in technologie en de interactie tussen mens en technologie is als een vicieuze cirkel, waar we als makke schapen in meebewegen.
Still uit de begeleidende film 'Error; a lost romance'
De analytische foto’s bij Juhee’s werk lijken in contrast te staan met de romantiek die ze aanmoedigt. ‘De gele lijnen en letters verwijzen naar architectuur. Kleding is een ruimte die je bij je draagt, dat is wat ik wilde benadrukken in de foto’s. Normaliter houden we er niet van als onze privéruimte wordt verstoord. Die ongewilde interrupties noem ik errors.’ In haar ‘draagbare ruimtes’ vergroot Hahm alledaagse errors uit om juist toeval en de interactie die daarmee gepaard gaat uit te lokken.
‘Het is interessant om te zien wat voor reacties de kleding uitlokt. Sommige mensen raken geïrriteerd als je met de mouwen tegen ze opbotst, of lopen er snel van weg, anderen moeten erom lachen en willen het aanraken, knuffelen.’
Ik mag de jas even aan. Die weegt zwaarder dan ik dacht. Juist door dat gewicht voel ik me geborgen en door de zachte stof en het volume van de mouwen heel knuffelbaar en knuffelig. Mijn armen voelen verdoofd zoals je wang na een tandartsbezoek. Een klein meisje staart me met grote ogen aan. Verlekkerd steekt ze haar vinger in de zachte mouw. ‘Voel je dit?’ ‘Nee, daar voel ik niets van.’ De vraag of zij het even aan wil is volstrekt overbodig. Ik trek de jas uit en geef die aan het meisje, waarin ze verdwijnt met een grote glimlach.
Error; the lost romance is nog tot 30 oktober te zien tijdens de Graduation Show van de Design Academy Eindhoven.
