Nu het Amerikaanse Congres weer een korte adempauze heeft na het eindeloze gesteggel over een serie automatische belastingverhogingen en bezuinigingen – de zogenaamde fiscal cliff – komen de Democraten waarschijnlijk binnenkort met een breed scala aan nieuwe wapenreguleringen, die met name het bezit van ‘paramilitaire’ wapens, voorzien van vergrote magazijnen,moet gaan verbieden. Het was namelijk door het gebruik van dit type wapens dat Adam Lanza recentelijk zo weinig tijd nodig had voor het afslachten van tientallen kinderen en onderwijzers in de Sandy Hook-basisschool in het plaatsje Newtown. Mede door dit feit kunnen Democraten zich nu gesteund voelen door peilingen die uitwijzen dat er voor het eerst sinds lange tijd een meerderheid is te porren voor nieuwe reguleringen van wapenbezit.

Het vreemde is alleen dat diezelfde peilingen tegelijkertijd aantonen dat het recht op het bezitten van een vuurwapen, dat wordt gegarandeerd door het Tweede Amendement van de Amerikaanse Grondwet, nooit zo populair is geweest als nu. Met als gevolg dat zelfs de meest prominente voorstanders van wapenregulering, zoals burgemeester Michael Bloomberg van New York, zich genoodzaakt voelen hun onvoorwaardelijke steun aan dit recht toe te zeggen. Hoe valt deze toch vrij tweeslachtige houding te verklaren; waarom steunen steeds meer Amerikanen het recht tot wapenbezit, maar willen ze dit recht tegelijkertijd verder beperken?

Macht corrumpeert en tenzij burgers de middelen hebben om hun vrijheid te verdedigen zijn zij aan corrupte machthebbers overgeleverd.

Zoals meestal wanneer we ons verbazen over de politieke opinies van Amerikanen kunnen we het best kijken naar wat de bijna-mythische founding fathers van hun republiek erover dachten. Want waarom was het dan dat zij het recht tot wapenbezit zo belangrijk achtten dat het moest worden opgenomen in de Grondwet? Volgens één van de eerste – en meest invloedrijke – voorzitters van het Hogegerechtshof, Joseph Story, was dit omdat “[t]he right of the citizens to keep and bear arms has justly been considered, as the palladium of the liberties of a republic; since it offers a strong moral check against the usurpation and arbitrary power of rulers.” Hiermee verwijst Story terug naar een eeuwenoud republikeins argument tegen het overleveren van een monopolie op geweld aan de overheid; de macht corrumpeert en tenzij burgers de middelen hebben om hun vrijheid te verdedigen zijn zij aan corrupte machthebbers overgeleverd. Machiavelli was degene die deze positie het meest eloquent verwoordde en het is dan ook niet verassend dat ook hij een fanatiek voorvechter was van het ideaal van een gewapende burgerij.

Wie weet stoelt de steun van Amerikanen voor het Tweede Amendement dus nog altijd op hun wantrouwen in een potentieel gecorrumpeerde overheid. Op het eerste gezicht wordt dit ook ondersteund door de peilingen; rond dezelfde tijd dat de steun voor het recht tot wapenbezit een hoogtepunt bereikte, belandde het vertrouwen in de overheid op een – zij het niet helemaal historisch – dieptepunt. Minder dan een vijfde van de Amerikaanse bevolking vertrouwt er nog in dat de overheid “juist zal handelen”. Zo kunnen we de hypothese formuleren dat Amerikanen weliswaar principieel het recht tot wapenbezit steunen als een laatste toevlucht tegen het gevaar van onderdrukking, maar dat ze in beperkingen op het bezit van paramilitair wapentuig zinnige maatregelen zien om massamoorden zoals in Newtown te kunnen voorkomen.

Het grote probleem met deze hypothese is echter, zoals de aartsconservatieve columnist Kevin Williamson terecht betoogt, dat indien je zoveel waarde hecht aan het recht tot verzet tegen een tirannieke overheid je juist het bezit van paramilitaire wapens moet voorstaan – met een willekeurige proppenschieter richt je namelijk weinig uit tegen bijvoorbeeld een tank. Dus als Amerikanen werkelijk nog steeds het Tweede Amendement als laatste defensieve linie tegen onderdrukking door de overheid zien, dan zouden de peilingen moeten uitwijzen dat zwaardere wapens ook in populariteit winnen. Aangezien het tegenovergestelde het geval is, lijken we te moeten stellen dat Amerikanen welliswaar over het algemeen weinig vertrouwen hebben in hun overheid, maar dat ze zich niet willen voorzien van de – paramilitaire – middelen om zich er tegen te kunnen verzetten. Deze conclusie lijkt gesterkt door het feit dat het veelal figuren in de marges van de Amerikaanse politiek zijn die bereid zijn het Tweede Amendement als potentieel wapen tegen onderdrukking te zien. Zo is het bijvoorbeeld niet alleen de uiterst rechtse Williamson die deze mening is toegedaan, maar waren ook groepen als de Black Panthers felle voorstanders van het Amendement als een middel om zich te verdedigen tegen een illegitieme overheid; dit in navolging van Malcolm X die zich bij wijze van demonstratie liet fotograferen met een fiks geweer in de hand – nadrukkelijk met vergroot magazijn.

Met een willekeurige proppenschieter richt je namelijk weinig uit tegen een tank.

Het is dan ook onwaarschijnlijk dat we het antwoord op onze vraag zullen vinden door te zoeken in de ‘verheven’ idealen van een burgerij die vreest voor het verlies van hun vrijheid; om opnieuw met Machiavelli te spreken, de Amerikanen geven blijkbaar in dit geval niet zoveel om het vivere libero. Komisch genoeg is het alsnog Machiavelli die ons naar het uiteindelijke antwoord lijkt te leiden; want volgens hem is het onvermijdelijk dat een volk dat niet langer vrijheid als een prioriteit stelt, zich enkel nog begint te bekommeren om het vivere securo. Laat dit verlangen naar veiligheid nu precies hetgeen zijn dat eindelijk een bevredigendantwoord oplevert op onze vraag waarom Amerikanen zowel overweldigend voor het recht op wapenbezit, als voor de beperking op dit recht zijn. Want er is – jawel – een peiling die laat zien dat een grote meerderheid van de Amerikanen denkt dat het verbieden van paramilitaire wapens toekomstige Sandy Hooks zal kunnen voorkomen; diezelfde peiling laat echter ook zien dat eenzelfde meerderheid gelooft dat bewapende schoolmedewerkers dit soort massamoorden net zozeer kunnen voorkomen. In andere woorden, Amerikanen willen zichzelf – en hun kinderen – met wapens kunnen beschermen tegen boosdoeners; ze willen alleen wel dat deze boosdoener geen grotere wapens heeft dan zijzelf.