‘Eindelijk legt een minister de vinger op de zere plek. Niet de trage studenten, maar de vrouwen die hun studie niet effectueren zijn de grote kostenposten in deze samenleving.’
En ik maar denken dat het vooral de banken waren die ons de laatste tijd miljarden kostten door faillissementsbetalingen, subsidies en overnames. Maar het zijn de hoogopgeleide vrouwen, niet de bankiers, die zich van tante Jet tijdens het bezemen ‘schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd.’ Dat gezin moeten ze maar even laten zitten, de samenleving gaat voor. Ik vraag me voor de vorm even af hoe Bussemaker de morele verplichting van de vrouw aan de samenleving boven het eigen gezin wil gaan afdwingen.
Misschien kan ze daarvoor inspiratie opdoen in Noord-Korea.
Er zijn meer parallellen met totalitaire regimes te trekken op basis van dit eendimensionale gedachtengoed. Het feit dat de Duitse politica Kristina Schröder met soortgelijke opmerkingen de toorn van ‘beroepsfeministe’ Alice Schwarzer wekte, werd in de media ‘logisch’ genoemd. Logisch, want ‘dat soort vrouwen’ zien werk als ‘hobby waar ze recht op hebben, niet als noodzaak en basisvereiste voor een zinvol bestaan.’
De term ‘pretstudie’ valt vaak binnen deze nutsdiscussie. Hij wordt gebruikt voor al die [vul zelf maar in] studies waarmee je later ‘niet goed de kost’ kunt verdienen. Het toont de werkelijke discussie die hier wordt gevoerd: welke bestaansvormen wel door het systeem als waardevol zijn aangemerkt en welke niet.
In deze context staat een zinvol bestaan gelijk aan werk. Niet zomaar ieder werk, maar werk waarmee goed geld kan worden verdiend. Met andere woorden: zolang het geld opbrengt draagt het bij aan een zinvol bestaan. Welk beroep je zou moeten kiezen om zo’n bewonderingswaardig bestaan te garanderen hangt af van waar vraag naar is of zal zijn, meer hoef je als ‘soon to be emancipated’ individu niet te overwegen.
Met kapitalisme en marktwerking heeft deze platte opvatting van waarde echter niets te maken. Welke instanties de overheid met bail outs van belastinggeld in stand besluit te houden en hoe ondoorzichtig ze haar bureaucratisch systeem heeft gemaakt zodat bankiers, juristen en ambtenaren op artificiële wijze ‘goed de kost’ kunnen blijven verdienen, maakt alleen zijzelf uit. Hierdoor bepaalt de staat ook welke beroepen geld opbrengen en zo, volgens het powerfeminsime van Jet, dus ook wat een zinvol bestaan is.
‘Emancipatie’ bestaat op deze manier uitsluitend uit het verplaatsen van de vrouwelijke onderwerping van haar echtgenoot naar de planeconomie van de staat. En dat is toch echt heel iets anders.
Door de eigen interesses en belangen, inclusief die van het gezin, ondergeschikt te maken aan die van de staat - in plaats van aan de echtgenoot - wordt een einde gemaakt aan alle vrijheid en emancipatie. Niet alleen aan die van de vrouw.
Ik hoop dat de arbeidspolitie binnenkort bij mij aan de deur komt om mij mijn onderwijsbevoegdheid te laten effecturen op een VMBO zodat ik hen, met mijn 3D-geprinte geweer in de aanslag, kan laten zien wat echte emancipatie is.